πυράκμονας

ο / πυράκμων, -ονος, ΝΑ, και πυριάκμονας Ν

νεοελλ.

μικρός διάτρητος κύλινδρος στο κάτω άκρο τής κάννης τών φορητών εμπροσθογεμών όπλων όπου βρισκόταν το καψούλι

αρχ.

πυράγρα, λαβίδα κατάλληλη για πυρακτωμένα κάρβουνα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πῦρ + ἄκμων, -ονος «σιδερένια βάση για επεξεργασία μεταλλικών αντικειμένων, αμόνι»].